Η πιο απλή μορφή χτισίματος της πέτρας είναι η ξερολιθιά. Θέλει όμως τέχνη να βάζεις τη μια πέτρα πάνω στην άλλη για να μη σωριαστούν. Θυμάμαι τις "σφήνες" και τη "σφαγιά" της πέτρας, όταν κάποτε έχτισα κι εγώ ξερολιθιά μαζί με τον παππού μου. Κι αν έχεις και τη χάρη και συλλάβεις και την ιδέα του αρμού το χτίσιμο γίνεται σίγουρο και ανθεκτικό. Στην ξερολιθιά αρμός είναι η βαρύτητα. Αρμός αφανής που την κάνει να προσαρμόζεται στη δύναμη του εδάφους και του νερού. Έτσι η ξερολιθιά αναδύει ποίηση. Είναι ζωντανή. Αλλάζει σχήματα ανάλογα με τις συνθήκες και αν καταστραφεί σ'ενα σημείο δεν πέφτει ολόκληρη. Οι παλιοί Έλληνες μίλησαν για την "αφανή αρμονία" αλλά και την "αρμονία των αντιθέτων". Έτσι κι εμείς πάμε να χτίσουμε το δικό μας έργο με μορφές τέχνης που είναι και αντίθετες μεταξύ τους. Πάμε να βάλουμε σε διάλογο το επικό στοιχείο της φωτογραφίας και της εγκατάστασης με το λυρικό του λόγου έχοντας σαν αρμό τη μουσική. Ελπίζουμε το αποτέλεσμα να είναι αρμονικό για το θεατή. Ελπίζουμε στην ποίηση.